In een zonovergoten woonkamer, omringd door foto’s van familie en herinneringen aan een rijk leven, zit mevrouw Hulst. Haar ogen stralen, terwijl ze met een warme glimlach haar verhaal vertelt. Deze lieve dame van 102 jaar woont nog zelfstandig in de flat waar ze in 1956 met haar man introk. Het gesprek begint met haar bijzondere band met de mensen om haar heen.
"Je weet, het leven is zo mooi als je omringd bent door goede mensen. Mijn 2 dochters zijn een grote steun voor mij. Ze wonen in de buurt en komen veel langs. Mijn oudste is inmiddels al met pensioen. Ik heb ook 2 kleinkinderen en zelfs 2 achterkleinkinderen. Elke keer als ze op bezoek komen, vullen ze mijn huis met leven en vrolijkheid. Ook op mijn vriendin Tineke kan ik bouwen. Ze woont hier in de buurt en iedere ochtend komt ze langs met haar hondje. Ze brengt dan de krant voor me naar boven, zodat ik zelf niet de trap af hoef. Ik vind het zo fijn dat ze dat doet. Het geeft me niet alleen de krant, maar ook een beetje gezelschap. En dat is voor mij onbetaalbaar."
"Ik woon hier nu al zo lang. Dit huis is een deel van mijn leven. Mijn schoonouders woonden ook in de eerste flat. Ik woonde met mijn man aan de Bosweg in een kleine flat. Toen onze dochter werd geboren, konden we met iemand ruilen. Zo kwamen we hier terecht. We hebben hier samen veel mooie herinneringen gemaakt. Toen de kinderen klein waren, was het een drukte van belang. Het huis ziet er nog uit zoals 50 jaar geleden. Ik heb geen centrale verwarming. Dat heeft de Alliantie wel aangeboden, maar ik wilde het niet. Mijn gaskachel geeft de perfecte warmte. Het voelt gezellig en vertrouwd. Ik wil het zo houden.”
"Jan is veel te vroeg overleden aan ALS. Hij was zo sportief. In slechts 2 maanden ging hij van een fitte man naar een doodzieke die niets meer kon. Dat was een zware tijd. Ik zat heel lang in de put. Maar ik heb altijd geprobeerd positief te blijven. Ik kijk naar wat ik heb en naar de mensen om me heen."
"Vanuit mijn keuken kijk ik uit op de volkstuinen. Wat een pracht om te zien hoe alles in het voorjaar weer tot leven komt. Ik mis mijn eigen volkstuintje wel hoor. Tot mijn 90ste werkte ik daar met veel plezier. Tineke nam de tuin van me over. Een tijdje werkten we nog samen, maar het werd me al snel te veel. Zo nu en dan brengt Tineke me nog wat groente of een bloemetje uit de tuin. Ik ben zo blij dat ze dat doet."
"Ik had een kat, Sam. Hij ging altijd met me mee naar het tuintje. Wat een avontuur was dat! Maar ja, met de jaren gaan er veel mensen en dieren weg. Dat is moeilijk, maar ik probeer me te omringen met het goede."
Opmerking van de redactie: de naam van deze lieve dame is aangepast.